kovuktaki - spam temizleme merkezi

.

Cumartesi sabahı melankoliye yol vererek mi uyanmıştım? Bildiklerimden, bilmediklerimi çıkarmanın anlamsızlığı üzerimde tren beklerken buldum kendimi, Massive Attack' i duyduğuma yemin edebilecek kadar, ağır şartlar içindeydi kafamın içi... Dışımsa güneşten yansıyan gölge oyunlarına mustarip(muzdarip de yazabilirdim ki yazmışlığım var), bankta Anadolu Ekspresini bekliyordu.

Garın içi ıslak beton kokusunu andıracak kadar eskiydi, yolculuk için hazırlanan siluetler vardı, keskin çizgileri olan, içlerini benim boyamamı bekleyen tren yolcuları, nereye gidileceğine dair oluşmayan fikirler en güzel ortaklığımızdı, gerisi Afrika da ki aç çocuklar için yapılan yardım konserlerinin azdırılmış kalabalığıydı. Durumun vahameti servis edilen nane yapraklı, buzlu limonatalarımıza ( bk.ız. Tren garı ikramları) bakıp, hep bir ağızdan ah mazi diyerek sonlandı.

Oysa mutluluğun en minimalize formülü beni bıraktığın yere teğet geçiyordu, bütün gece o iskeleyi yaktım, küllerini savurdum, içimdeki şarkıları susturdum, gökyüzünü döndürdüm, mavileri yasakladım, yıldızlara görünmeyin bir süre dedim, yoldan çıkanlar için tabelalar yerleştirdim, sağımı, solumu hala öğrenemedim, işçilerin stopajlarını yatırdım, kediyi veterinere götürdüm, denizi tuzundan arındırdım, mangalı yaktım, köfteleri yoğurdum, piknik tüpümüzü patlattım, uçan balonları sakladım, papatyalardan reçel yaptım, çok yoruldum, yine uyudum, uyandım, yıllar öncesinden bir kitap kapağı düştü hafızamın verandasına, yok oldu dünya, saygısı yok bu dünyanın kendisine...

Hayat bir gün; Ursula'nın kitaplarında anlattıklarına dönüşeceği güne kadar donduruyorum hepimizi, üşüsek de sıcak çikolata servisimiz damarlarınızdan hücrelerinize mışıl mışıl yayılacak; afiyetler olsun, beslensin rüyalarımız, dondurulmak isteyen okuyuculardan mail bekliyorum.

Kalın sağlıcakla...

.