*
K. ye ithaf edilmiştir...
Kendisini bırakıp, tanıdığı bir diğeri için üzülen, gözleri dolan, düşünen, acısını yüreğinde hisseden, vs. birisini tanımak istiyorsan okuyucu, doğru yerdesin. Sakın kıpırdama bir yere, kimi zaman insan piç olmasa dahi öyle olmak nasıl bir duygu, iliklerinde hissedebiliyor
Ortada kalmak kavramının yakıştırıldığı bu insanlarda, eğreti bir piçlik olduramuyordu bünyem, hava da parçalı bulutluydu bugün, yaz yaz gibi değil, aşklar eski aşklar değil, tarım organik değildi, havadaki nem sırtımda, beraberce adımlıyoruz, adımladıkça daha da yerleşiyor sırtıma...
Ansızın duruyorum, açıyorum şimdi kollarımı, sana, bana ağlıyorum sessizce, kimse duymuyor, siliyorum göz yaşlarımı, arkama bakmadan devam ediyorum, iki ay bitti diyorsun, açtıkça açıyorum kollarımı, akıttıkça akıtıyorum göz yaşlarımı, içindeki o durağan gölete bir taş atıyorum, dalga dalga yayılıyor, üzerinde kurumuş sarı yapraklar oynaşıyor, hayat kıpırdıyor, sen yazma bile diyemiyorum, nasıl istersen diyorum, ben zaten seninle yaşıyorum acını, kendiminkileri katıp, harmanlayıp, çoğaltıp bile diyemiyorum, insan bazen demek istiyor ki o kadar acı yaşadı ki bu bünye zararlısı Asu, bütün insanlığa yeter...
Sen üzülme yeter ki
ben hepimizin yerine layıkıyla yapıyorum.
...
edit; bilmem kaç
.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder