*
Nasıl anlatır bazen insan, bilemiyorum bilog; birden irkildim, yine ne yapmış olabilirim diye, sadece irkildim, hani olan bir şeyler olmadığını bilip de bu kadar hayrete düşer mi yürek?
Düşmez de işte irkildim, aynı ton ses, aynı renk gibi, nasıl bir etkidir bu, bilemedim hiç. Unutmak isterken, tepeme bastıran ağır yenilgilerim gibi, zaman geçsin gitsin ve bir gün bitsin istiyorum, hani çıkıp geleceksen de çıkıp, gel işte, nasıl bir korkudur ki bu, nasıl bir ürkeklik ya da bilemiyorum, çocuk gibiyim yine, asılsız, zararlı ama çocuk olduğunu bildiğinden hep sevilecek bir şey....
Sonra aklıma resimler geldi, gelmeyecek yerlerde bırakılan bana ait resimler, aynı irkilişler, kaybolan zamanda, savrulan benler, yanlışımla yüzleşememenin verdiği acılı pozlar...
Bir de Elif var, yüreğimi ısıttı, uzun zamanlar önce kaybettiğim ruhu getirip bıraktı önüme, sonra güzel oldu her şey, her şey olması gerektiğinden daha güzeldi...
Bu huzursuzluk çıkar mıydı?
Bunu hiç bilemeyecektim.
*
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder